To Πρόβλημα της Ανισότητας κατά την Διανομή Εισοδήματος

Τα γεγονότα που προκληθήκανε τις προάλλες σε όλη την ελληνική επικράτεια, δεν ήτανε το επακόλουθο μια ηλίθιας σφαίρας ενός αστυνομικού, αλλά ήτανε το φυσικό επακόλουθο όλων αυτών των απωθημένων που είχανε μαζευτεί στο ελληνικό λαό εδώ και χρόνια. Το ολιγαρχικό καπιταλιστικό σύστημα προσπαθεί να μαζέψει όσα μπορεί χωρίς οίκτο και δισταγμό. Όταν σε ένα οικονομικό σύστημα το ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) μοιράζεται σε ολίγους και τα ψίχουλα μένουνε στους πολλούς, ένας τέτοιος ολικός ξεσηκωμός δεν θα ήτανε και άδικος. Το νεαρό παλικάρι που σκοτώθηκε από αστυνομική σφαίρα, από την μία διαμορφώθηκε σε εθνικό ήρωα, από την άλλη όμως έγινε μια αφορμή για τον ξεσηκωμό των νέων. Α χα, είπαμε νέοι, μάλλον είναι αυτοί που βλέπουνε το μέλλον καλύτερα από όλους, και όσο καλύτερα τόσο καταθλιπτικό!

Ο περισσότεροι πολίτες στις χώρες της ΟΟΣΑ είναι πεπεισμένοι από την άνιση κατανομή εισοδήματος στις χώρες τους. Στις χώρες όπως η Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο είναι η ανισότητα του εισοδήματος αξιοσημείωτη, αλλά αυτό δεν συνιστά και τόσο δραματικό το γεγονός της άνισης κατανομής, εφόσον οι χώρες αυτές τελούνε και κρατικές δαπάνες που τουλάχιστον το εισόδημα γυρνάει πίσω σε διάφορες μορφές (υγεία, πρόνοια, κλπ). Οι περισσότερες κυβέρνησης δαπανούνε λόγο της ταχείας γήρανσης των πληθυσμών τους με την δικαιολογία της χρηματοδότησης του ασφαλιστικού τους συστήματος. Εάν οι κυβερνήσεις είχανε πάψει να δαπανούνε για το κοινωνικό όφελος, τότε θα υπήρχε περισσότερη ανισότητα στην διανομή του εισοδήματος. Σε μια έκθεση της ΟΟΣΑ σχετικά με την άνιση κατανομή εισοδήματος δεν παρθήκανε οι πάρα πολλή πλούσιοι, λόγο της υψηλής διακύμανσης του μέσου όρου στατιστικής.

Δεν θέλω ούτε να σκεφτώ από ποιών θα βγάλει η το Κράτος τα σπασμένα των ζημιών που προκληθήκανε κατά την διάρκεια των θλιβερών επεισοδίων. Ένας επιπλέον λόγος για κρατικές δαπάνες που μπορεί να στρώσει την οικονομία έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Αυτό βέβαια θα γίνει με την φορολογία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κάτι που θα επηρεάσει όλη την μικρομεσαία αστική τάξει.

Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω διευκρίνηση για το ελληνικό φαινόμενο. Στην Ελλάδα η φορολογία δεν είναι και πάρα πολλή λιγότερη από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ η ερώτηση θα έπρεπε να ήτανε το τι γυρνάει πίσω στην ελληνική κοινωνία. Θα μπορούσατε να μου δίνατε το παράδειγμα του Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Περικλή, τον Όμηρο. Όλα καλά, αλλά οι φίλοι μας οι φιλόσοφοι δεν μας ταΐζουνε. Ο κόσμος θέλει να φάει και όχι να ζει σαν τον Διογένη τον κυνικό στο Βαρέλι και να τρέφετε με τα κολατσιά των νεκρών στα νεκροταφεία. Παλιά ο μακαρίτης Παπανδρέου έλεγε περί πολιτικής λιτότητας και ο κόσμος φώναζε «Ανδρέα πεινάμε, πέσε να σε φάμε». Τα παιδιά των Εξαρχείων είναι τα κανονικά παιδιά που έχουνε μεγαλώσει μέσα στην πολιτική βούληση, και δεν είναι αναρχική, τουλάχιστον για μένα. Το κράτος μπορεί να τους κάνει κακούς, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά παιδιά, που φοβούνται το μέλλον τους. Έτσι περίπου άρχισε και στην Γερμανία το πρόβλημα του Μπάδεν Μεϊενχοφ. Και αυτοί ήτανε παιδιά, μαθητές και φοιτητές, όπου σε κατάσταση αναβρασμού και διαμαρτυρίας ένας Γερμανός αστυνομικός σκότωσε έναν φοιτητή. Πράγμα που έριξε λάδι στην φωτιά. Το φαινόμενο πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και αυτοδημιουργήθηκε ή δήθεν λεγόμενη τρομοκρατική οργάνωση. Βλέπετε πώς μπορεί να δημιουργηθεί ένα μεγάλο πρόβλημα από μια ψίχουλα. Και αυτό έγινε πριν 40 χρόνια στην Γερμανία. Είμαστε δηλαδή 40 χρόνια πίσω από τους Γερμανούς ως προς την κρατική και την διανοητική εξέλιξη των πολιτικών μας. Εκτός του κομματικού παρατηρούμε τώρα ότι το πρόβλημα παραμένει. «Αριστερά» ή «Δεξιά» ή «Δεν Ξέρω Τι» δεν λύνουνε δυστυχώς το πρόβλημα. Εφόσον ο κρατικός μηχανισμός έχει γίνει το έρμαιο του κεφαλαίου, ο αδιέξοδος για τον κανονικό πολίτη και τον νέο είναι αναπόφευκτος. Μην νομίζεται ότι είμαι κομμουνιστής ή εξτρεμιστής, ή και καπιταλιστής (το γράφο για να μην με κατηγορούνε σαν τον Τζιμμάκο εξαιτίας της μετακόμισης από Εξάρχεια στην Εκάλη) απλά είμαι ανθρωπιστής και λάτρεις μιας δίκαιης οικονομικής διανομής. Μπορεί να είμαι και ουτοπιστής, αλλά ας είμαι, γιατί δεν μου καίγετε καρφί, στο κάτω είμαι ένας απλός άνθρωπος που αγαπάει των συνάνθρωπο του.

Πρέπει όλη μαζί να συλλογιστούμε άμα είμαστε πραγματική ΕυρωΠαίοι. Πέραν της κρατικής συμφεροντολογίας και της ωφελοκρηπίδας πρέπει να συλλογιστούμε πώς μπορούμε να αλλάξουμε το σύστημα. Μας έχουνε έτσι κι αλλιώς οδηγήσει σε μια Άλφα εγκεφαλική αυτομαλάκιση. Και αυτό μέσου των ΜΜΕ και των εκπομπών που μας αποτρέπει από την πραγματικότητα. Αλλά μπορεί εμείς οι ίδιοι να το θέλουμε και να πετάμε στα σύννεφα ενός απέραντου ουτοπισμού. Είναι κάτι σαν τις σουρεαλιστικές πίνακες του Δάλι, ωραίο αλλά εκτός πραγματικότητας. Αυτό μας οδηγεί και στο συμπέρασμα ότι οι περισσότερη γουστάρουνε μα βλέπουνε όνειρο!

Σε αυτό το παράγραφο θέλω να σας παρουσιάσω ένα κείμενο από τον Μάνο Χατζιδάκι παρμένο από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία 09/12/2008

«Μια μωβ σκιά»…

Άρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986… Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο» «…Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ’ τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής – έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής – έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια – όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξων κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν’ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκαν, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου… κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν… ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ’ αφέλεια, σ’ όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (…) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 09/12/2008»

Ο αξιόλογος άνθρωπος αυτός κατάλαβε το πρόβλημα πριν από 22 χρόνια. Άλλαξε τίποτα? Όχι, και έγινε ακόμα χειρότερα. Υπάρχει μια λύση που μπορεί να λύση το συζητούμενο πρόβλημα σε σύντομο χρονικό διάστημα ή πρέπει να περιμένουμε ακόμα 50 χρόνια, δηλαδή ακόμα δύο γενιές έτσι ώστε να φτάσει η παιδία που θα είναι ουδέτερα εκπαιδευμένη και να επιφέρει την μεγάλη Αλλαγή, μια αλλαγή που συζητιέται εδώ και χρόνια. Καλά!!!

Κοιτάξτε τι λέει ο Ρίχαρτ Λάγιαρτ, καθηγητής στο School of Economics του Λονδίνου και ένας από του ιδιοφυΐες στον τομέα της οικονομίας.  Ο καθηγητής Ρίχαρτ Λάγιαρτ απαιτεί από τις χώρες μια καινούργια φορολογική πολιτική η οποία θα εδραιώσει  την βάση της επιστροφής εισοδήματος στους φορολογούμενους και περισσότερα στις οικονομικά αδύνατες κοινωνικές τάξεις. Οι φορολογικές πολιτικές μπορούνε να αποφέρουνε μικροπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα ώστε μακροπρόθεσμα να προγραμματιστούνε καλύτερα οι οικονομικές φορολογικές προδιαγραφές για μια δίκαιη και ισόνομη διανομή εισοδήματος. (Financial Times Deutschland).

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΟΟΣΑ η Ελλάδα. Τα δεδομένα είναι δε Δις και με τις τιμές του 2000

Στον πίνακα βλέπουμε ξεκάθαρα ότι οι κρατικές δαπάνες στο διάστημα πέντε χρόνων έχουνε περικοπή κατά μια μονάδα. Ο αριθμός του 2007 είναι εξαιτίας των Ολυμπιακών Αγώνων που και αυτό κόπηκε στους μικρομεσαίους σε μορφή έξτρα φορολογίας. Οι κρατικές δαπάνες πρέπει να στοχεύουνε την δημιουργία νοσοκομείων, σχολείων, πανεπιστημίων, του ασφαλιστικού συστήματος κτλ. Όταν οι κρατικές δαπάνες έχουνε πέσει σε τόσο βαθμό, έχουνε μάλλον δημιουργηθεί ιδιωτικά σχολεία, νοσοκομεία και ιδιωτικός ασφαλιστικός τομέας που να παρέχει ιδιωτική ιατρική περίθαλψη. Αμερική καταντήσαμε μάλλον και δεν το πήραμε χαμπάρι.
Η μεταρρυθμίσεις στο σύστημα και στον τομέα της φορολογίας πρέπει να γίνουνε μέσα σε πλαίσια νηφαλιότητας, σοβαρότητας και υπευθυνότητας, και αυτό υπό των προδιαγραφών της επιμονής στο δύσκολο δρόμο του ρεαλισμού και της λογικής.